United VS Fulham Review

เรียกได้ว่าเสียวถึงไส้ติ่ง กับเกมล่าสุด ณ Old Trafford ที่ United พบกับ Fulham นึกว่าจะไม่รอดแล้วทั้งๆ ที่เล่นในบ้าน สิ่งที่เห็นได้ชัดจากเกมนี้อย่างนึง คือ ปัญหาในแดนหลัง เมื่อ Vidic ยังคงไม่สามารถหาฟอร์มก่อนบาดเจ็บเมื่อปีที่แล้วได้ บวกกับ การขาดหายไปของ Centerback ตัวหลัก ทำให้โอกาสในการเสียประตูของทีมก็ยังน่าเป็นห่วง

แต่ถ้ากลับมามองที่ตัวรุกของทีม น่าสนใจเลยครับ Kagawa, Cleverley, Anderson สร้างเกมได้แดนกลางได้ เร็ว คล่อง มากกว่าปีที่แล้วอย่างเห็นได้ชัดครับ บอลสั้นยาว การทำชิ่ง การ Pressing น่าสนใจมากๆ เหลือปรับความเข้าใจกับอีกซักพัก น่าจะได้เห็นเกมที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่านี้แน่นอน รวมทั้ง RVP อาจจะได้บอลบ่อยมากขึ้นกว่าเกมที่ผ่านมาด้วย (แต่ก็นะ โอกาส 1 ครั้ง 1 ประตู เมิงบร้าาาาแล้ววว พ่อ RVP)

ส่วนเรื่องน่าเศร้าก็คือ อาการบาดเจ็บของหมูรูน ดูจากบนสนามแล้ว เห็นไม่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จากอาการที่ต้องนอนลงพื้นสนาม น่ากลัวมาก ยิ่งกลับมาดูภาพช้าทีหลัง ยิ่งน่าหวาดเสียว แต่อีกใจหนึ่ง ก็แอบรู้สึกลึก ๆ ว่าการบาดเจ็บครั้งนี้ของ Rooney อาจจะนานถึง 2 เดือน แต่น่าจะเป็นแรงกระตุ้นชั้นดีให้ “หมูคะนองนา” กลับมาฮึกเหิมหื่นกระหาย เหมือนเมื่อก่อน หลังจากที่ดูแผ่วไปมากในช่วงซัมเมอร์และเปิดฤดูกาลที่ผ่านมา

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สร้างความประทับใจกับการชมเกมใน Old Trafford ครั้งนี้มาก คือ เหล่าแฟนผีแดงที่เป็นชาวญี่ปุ่น จากปีที่แล้ว แทบไม่เจอเลยครับ กลายเป็นมาเที่ยวนี้ หัวดำเยอะมากครับ สวมเสื้อ Kagawa กันทั้งนั้น และนอกจากคนญี่ปุ่น (หรือตัวผมเอง ที่ไปสอยเสื้อเยือน Kagawa มาตัวนึง) เป็นความตื่นเต้นในชีวิตครั้งนึงมาก ที่ได้เห็นฝรั่งหัวทองมากมาย ต่างสวมเสื้อ Kagawa ซึ่งปริมาณมากพอๆ กับเสื้อ Van Persie เลยทีเดียว

มันเป็นความรู้สึกปลื้มปริ่มครับ ที่มีคนเอเชียตัวเล็ก ๆ คนนึง พัฒนาฝีเท้าจนสามารถสร้างความยอมรับได้ขนาดนี้ และมันอดคิดไม่ได้ว่า คนญี่ปุ่นเค้าจะภูมิใจขนาดไหนนะ ที่คนชาติของเค้าก้าวมาได้ถึงจุดนี้ และก็มาคิดต่ออีกว่า ถ้านักฟุตบอลไทยของเรา สามารถเล่นให้กับทีมใหญ่ๆ ระดับโลกแบบนี้ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็น United หรอกครับ มันคงดีใจจุกอกจนบอกไม่ถูกแน่นอน

แต่สิ่งที่กระชากมโนภาพเพ้อเจ้อลงมากระแทกดินเต็มหน้า ก็คือ ความเป็นจริงเกี่ยวกับวงการฟุตบอลบ้านเรา ผมไม่ได้รู้อะไรลึกซึ้งมากมายหรอกครับ แต่แค่จากข่าวสารต่างๆ ที่ได้รับรู้ในช่วงที่ผ่านๆ มา ก็ทำให้ได้รู้ว่า ถึงแม้นักบอลเราจะเก่งแค่ไหน แต่การจัดการบริหารต่างๆ ยังคงล้าหลังต่างชาติอยู่มากนัก เฮ้อ… ละเหี่ยใจ

พูดตรงๆ อิจฉาแฟนบอลญี่ปุ่นจริงๆ ครับ จากการที่ได้เห็นพวกเค้าใส่เสื้อ Kagawa ถือปากกาสมุดรอขอลายเซ็นนักบอลที่มาจากชาติเดียวกัน เป็น Superstar ระดับโลก เล่นให้กับทีมยักษ์ใหญ่ สุดท้าย ผมก็แค่หวังครับ ว่าซักวัน ถ้ามีโอกาสได้เห็นนักเตะไทยลงสนามให้กับทีมใหญ่ๆ ระดับโลกซักครั้งนึง คงตื้นตันไม่น้อย